Oskarżona o porzucenie boga pop muzyki i jego przedwczesną śmierć Priscilla nie doczeka wraz z filmem o tym samym tytule raczej wybaczenia u fanatycznych wielbicieli króla 7

„A kto go nie lubi?” - odpowiada z rozbrajającą szczerością Priscilla Beaulieu na pytanie młodego oficera. Wątpliwość dotyczy Elvisa Presley’a. Żołnierz zaproponował nieletniej Priscilli wieczorek towarzyski w mieszkaniu króla rock and rolla. Od niedawna piosenkarz, który podbił Amerykę a za nią świat, odbywa służbę wojskową w jednostce stacjonującej w Republice Federalnej Niemiec. Jest rok 1959, za dwa lata powstanie mur berliński. Ale póki co młodzież bawi się w rytm przebojów Elvisa. On sam musi jeszcze dokończyć służbę w obcym kraju. Czternastoletnia Priscilla przyjmuje propozycję wzięcia udziału w prywatce, choć rodzice są początkowo przeciwni temu pomysłowi. Starszy od dziewczyny o dziesięć lat Presley zostaje urzeczony urokiem nastolatki. Oboje zakochują się w sobie ze wzajemnością.

Jako dobrze ułożony mężczyzna Presley składa wkrótce wizytę w domu rodziców Priscilli. Jej ojciec jest oficerem oddelegowanym z rodzimego Teksasu do Wiesbaden. Romans nabiera rumieńców, choć Presley bardzo dba, by nie wymóc na dziewczynie przedwczesnej inicjacji. Jego wybranka pełnoletniość osiągnie dopiero za kilka lat. Młodzi bywają w kinie, gdzie Elvis uprzedza znane na pamięć frazy wypowiadane przez Humphrey’a Bogarta. Sam marzy o karierze aktorskiej, wielbi Marlona Brando oraz Jamesa Deana. Wkrótce Presley po powrocie z Niemiec zostanie gwiazdą kina kategorii B. Kariera muzyczna nieco wyhamuje. Na firmamencie pojawi się konkurencja w postaci Beatlesów, Rolling Stonesów, Boba Dylana. Już w USA młodzi zamieszkają w posiadłości, którą Elvis budował dla ukochanej matki. Gdy kobieta umarła, w jej miejsce wprowadził do Graceland Priscillę. „Zapomnij o tym!” - oświadcza szorstko i kategorycznie Presley swojej przyszłej żonie, gdy ta nieśmiało napomyka o ofercie pracy w miejscowym butiku i chęci jej podęcia. „Albo kariera, albo ja.” - doda tonem nieznoszącym sprzeciwu idol młodzieży. Początkowa sielanka zamienia się sukcesywnie w małżeńskie utrapienie.

Sofia Coppola nie zwalnia tempa. Priscilla to już kolejny jej film nakręcony na przestrzeni krótkiego czasu. Może on być traktowany jako polemika lub przynajmniej uzupełnienie Elvisa, który powstał przeszło rok temu. Obecna produkcja nie zaskakuje przesadnie swoją wymową. Rzecz została ujęta z perspektywy tytułowej bohaterki. Filmowy Presley zdominował życie swojej żony, rzucając na nią szeroki, przytłaczający cień. Elvis ubiera swoją wybrankę, czesze, obrzuca kosztownościami, słowem: hoduje do rangi bóstwa. Jednocześnie sławny mąż izoluje ją przed światem, zdradza, zamykając w złotej klatce wśród bajkowego rezerwatu, gdzie królują kiczowate atrapy tygrysów i komiksowe gadżety. Sofia Coppola nie wyszła poza legendę, którą miliony fanów rock and rolla znają na pamięć. Oskarżona przez nich o porzucenie boga pop muzyki i jego przedwczesną śmierć wiarołomna Priscilla nie doczeka wraz z filmem o tym samym tytule raczej wybaczenia u fanatycznych wielbicieli króla.

„Mam temperament po mamie.” - tłumaczy swoje agresywne zachowanie Elvis. Przed chwilą cisnął krzesłem o ścianę, niemal trafiając po drodze meblem żonę. Piosenkarz jest humorzasty, nieznoszący krytyki, niestabilny emocjonalnie. Pobudzenie zawdzięcza środkom odurzającym. Również swojej żonie aplikuje LSD i inne wspomagacze. „Doczep jeszcze spadochron.” - dworuje ktoś z kamaryli muzycznej otaczającej idola, gdy ten pozuje w kosmicznym, przeczącym wszelkim gustom kombinezonie. Film Coppoli nie naruszył żadnego tabu wrośniętego w legendę Presley’a. Wykreował być może dwie aktorskie osobowości, jakie dopiero raczkują w światowej kinetografii. Choć nie obyło się tu bez wizualnych zgrzytów, gdy wyższy o pół metra Jacob Elordi (Presley) monstrualnie góruje nad Cailee Spaeny (Priscilla). Gdyby nie jej karykaturalnych wysokości koafiura można by odnieść wrażenie, że wybranka serca jeszcze się skurczyła pod pręgierzem swojego pana. „Usiądź prosto i skup się.” - szepcze filmowy Elvis do żony, czytając jej wersy Biblii. Priscilla buntuje się, czego film Coppoli jest lustrzaną projekcją.